काट्यांमधुन चालत निघालो
.
मागे वळुन पाहीलेच नाही
.
ओढ लागली होती मिलनाची
.
पाहुन मग मज जखमांनी ही अडवले नाही
.
भीती फक्त हातातल्या गुलाबाची होती
.
म्हणायचा मला स्वाधीन का करत नाही तिच्याकडे
.
मी म्हणालो ईथेच तर खचतो आहे
.
एवढीच हिम्मत सावरुन ही सावरत नाही....
© प्रशांत शिंदे
7/०२/१३
(¯`v´¯)
`•.¸.•´ ... ¸.•°*”˜˜”*°•.
` `... ¸.•°*”˜˜”*°•.
...`© प्रशांत शिंदे
No comments:
Post a Comment